รายละเอียดเกี่ยวกับหลักสูตร | |
---|---|
ระยะเวลาการเรียน (Duration) | 50 ชั่วโมง |
วัตถุประสงค์ (Objective) |
|
ประโยชน์ที่จะได้รับ (Benefit) | 1. มีความเข้าใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมและการท่องเที่ยว ตระหนักผลกระทบของการท่องเที่ยวที่มีต่อวัฒนธรรมท้องถิ่น และเรียนรู้ว่าผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมและแหล่งมรดกสามารถนำมาใช้เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวได้อย่างไร 2. สามารถวิเคราะห์แนวทางปฏิบัติด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้ เรียนรู้เกี่ยวกับผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อม สังคม และเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวและวิธีการพัฒนาและจัดการการท่องเที่ยวได้อย่างยั่งยืน 3. สามารถพัฒนาทักษะด้านการตลาดและส่งเสริมการท่องเที่ยว เรียนรู้เกี่ยวกับกลยุทธ์ทางการตลาดที่แตกต่างกันและวิธีการสร้างและทำการตลาดผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม รวมถึงบทบาทของสื่อสังคมออนไลน์ในด้านการตลาดการท่องเที่ยวและทำความเข้าใจเกี่ยวกับวิธีการใช้แพลตฟอร์มเหล่านี้เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างมีประสิทธิภาพ |
เหมาะสำหรับ (Target group) |
- ครู/อาจารย์ - นักวิจัย - นักศึกษาระดับปริญญาตรี - บุคคลทั่วไป - นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา |
คุณสมบัติผู้เรียน (ถ้ามี) | |
ผู้สอน (Instructor) |
- อาจารย์ ดร. ปิยรัตน์ ปั้นลี้ หน่วยงาน คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ |
แนวทางการใช้งาน (Learning and teaching guideline) (ถ้ามี) |
เนื้อหาในบทเรียน |
เป็นการแนะนำรายวิชา เพื่อให้ผู้เรียนได้ทราบถึงข้อตกลงในการเรียน โดยอาจารย์ผู้สอนอธิบายเนื้อหาในภาพรวม วัตถุประสงค์ เป้าหมายของรายวิชา รูปแบบการสอบหรือการประเมิน เกณฑ์การวัดและประเมินผล แนะนำเอกสารหลักและเอกสารที่ใช้ประกอบในแต่ละสัปดาห์ อธิบายงานที่มอบหมาย และกำหนดส่งงาน แนะนำคำศัพท์และแนวคิดหลักเบื้องต้น
อ่าน ก้องสกุล กวินรวีกุล. (2560). มานุษยวิทยาการท่องเที่ยว: กรอบแนวคิดและคุณูปการทางทฤษฎี. วารสารรามคำแหง. ฉบับมนุษยศาสตร์ ปีที่ 36 ฉบับที่ 2. กัลย์ลัญญา ปลั่งกมล. (2561). คู่มือการท่องเที่ยวเขตพัฒนาการท่องเที่ยวมรดกโลกด้านวัฒนธรรม. องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). สืบค้นจาก https://data.go.th/dataset/item_f9500c0d-2b08-4c58-9312-4594a3e82887 ต่อศกุล พันธุ์พิพัฒน์. (2557). การวิเคราะห์นโยบายเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของประเทศ: กรณีศึกษาการประยุกต์ใช้กับการพัฒนาเชียงใหม่เมืองสร้างสรรค์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ. (2566). มานุษยวิทยากับการท่องเที่ยว. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). สืบค้นจาก https://www.sac.or.th/portal/th/article/detail/501 บุญยสฤษฎ์ อเนกสุข. (2558). ยล เยี่ยม เยือน เหย้า: แนวคิดและทฤษฎีว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร. พัลวัลย อิศรากร. (2563). พัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์อย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก http://cmruir.cmru.ac.th/handle/123456789/2193 สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (องค์การมหาชน). (2566). โครงการศึกษาแผนภาพอนาคตของอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ (Creative Industries Foresight) เพื่อใช้กำหนดยุทธศาสตร์การพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของประเทศ. สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. องค์การบริหารการพัฒนาเพื่อพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). ศิราพร ณ ถลาง. (2558). ประเพณีสร้างสรรค์ในสังคมไทยร่วมสมัย. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน)
|
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สำรวจอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว คำจำกัดความ ขอบเขต และผลกระทบทางเศรษฐกิจที่สำคัญ ทำความเข้าใจการท่องเที่ยวประเภทต่าง ๆ รวมถึงความท้าทายและโอกาสที่จะได้รับ โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความหมายและขอบเขตของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว 2) การท่องเที่ยวประเภทต่าง ๆ และผลกระทบต่อเศรษฐกิจ และ 3) ความท้าทายและโอกาสในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
อ่าน นิศศา ศิลปเสรฐ. (2564). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2556). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร. พิชญาภา ศิริรัตน์. (2566). นวัตกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของประเทศไทย ความท้าทายใหม่ในเวทีโลก.สืบค้นจาก https://social.nia.or.th/2023/article0038/ |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
เจาะลึกเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ตรวจสอบคุณลักษณะที่กำหนดและบทบาทในการส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจ ศึกษากรณีศึกษาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ประสบความสำเร็จเพื่อหาข้อมูลเชิงลึก โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความหมายและลักษณะของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ 2) บทบาทของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการพัฒนาเศรษฐกิจ และ 3) กรณีศึกษาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ประสบความสำเร็จ อ่าน
พิริยะ ผลพิรุฬห. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศไทย. วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์ 7, 1.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). เศรษฐกิจสร้างสรรค์ (The Creative Economy). กรุงเทพฯ: บริษัท บี.ซี. เพรส (บุญชิน) จํากัด.
เสาวรภย์ กุสุมา ณ อยุธยา (2553) Creative Economy ทางเลือกใหม่ ในการพัฒนาเศรษฐกิจไทย วารสารนักบริหาร 31, 1.
https://www.bu.ac.th/knowledgecenter/executive_journal/jan_mar_10/pdf/23-28.pdf
|
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
บทที่ 4: ผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม (Cultural Products) เรียนรู้เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม ประเภท และบทบาทสำคัญในการดึงดูดนักท่องเที่ยว สำรวจกลยุทธ์ในการสร้างและทำการตลาดผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมเหล่านี้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความหมายและประเภทของผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม 2) บทบาทของสินค้าวัฒนธรรมในการท่องเที่ยว และ 3) การสร้างและการตลาดผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม
อ่าน พงศ์กฤษฎิ์ พละเลิศ และ ชาญ เดชอัศวนง. (2564). ภาพและความหมายเชิงสัญญะความเป็นท้องถิ่นผ่านสินค้าวัฒนธรรมของชุมชนตลาดน้ำคลองลัดมะยม. วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มทร.พระนคร. ปีที่ 6 ฉบับที่ 2. สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน. (2553). เมื่อวัฒนธรรมอีสาน...กลายเป็นสินค้า. จดหมายข่าว สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. ปีที่ 1 ฉบับที่ 3. สมบัติ ประจญศานต์. การสร้างคุณค่าและมูลค่าการท่องเที่ยวโดยชุมชน การสร้างคุณค่า ผ่านสินค้าที่ระลึก. คู่มือพัฒนาศักยภาพบุคลากรด้านการท่องเที่ยวในชุมชน. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สำรวจแนวคิดที่สำคัญของ CSR ภายในบริบทของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ทำความเข้าใจว่า CSR คืออะไร มีความสำคัญ และนำไปใช้กับธุรกิจการท่องเที่ยวได้อย่างไร ตรวจสอบแนวทางปฏิบัติ CSR ในโลกแห่งความเป็นจริงภายในภาคการท่องเที่ยว และประเมินผลกระทบเชิงลึกทั้งในเชิงธุรกิจและสังคม โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วนได้แก่ 1) ความหมายและความสำคัญของ CSR 2) แนวปฏิบัติ CSR ในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว และ 3) ผลกระทบของ CSR ต่อธุรกิจและสังคม
อ่าน จันทิมา สีปานเงิน. (2557). นโยบายความรับผิดชอบต่อสังคมของโรงแรมระดับ 5 ดาว บริเวณชายทะเลฝั่งตะวันตก. บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร. ประพนธ์ เล็กสุมา และ พิทักษ์ ศิริวงศ์. (2565). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวอย่างรับผิดชอบเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มองค์กรในภูมิภาคตะวันตก. วารสารศิลปะการจัดการ. ปีที่ 6 ฉบับที่ 4. พิพัฒน์ นนทนาธรณ์. (2559). CSR. การจัดการความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์การ การสร้างข้อได้เปรียบในการแข่งขันอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ : ศูนย์ผู้นำธุรกิจเพื่อสังคม มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
เจาะลึกแนวคิดเรื่องความยั่งยืนในบริบทของการท่องเที่ยว ตรวจสอบความสำคัญของแนวปฏิบัติด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน โดยดูตัวอย่างจุดหมายปลายทางในโลกแห่งความเป็นจริงที่นำหลักการความยั่งยืนมาใช้ โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความหมายและความสำคัญของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (Sustainable Tourism) 2) แนวปฏิบัติด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และ 3) กรณีศึกษาแหล่งท่องเที่ยวยั่งยืน
อ่าน กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). โครงการเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. https://www.mots.go.th/download/Research/ProjectToPromoteSustainableTourism.pdf จรินทร์ อาสาทรงธรรม. (2554). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนตลาดน้ำอย่างยั่งยืน. วารสารนักบริหาร. 31, 1. ณฐอัมรัตน์ อินทบำรุง และ ชมภูนุช หุ่นนาค. (2564). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของเกาะ สมุย. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. ปีที่ 9 ฉบับที่ 2. ศราวุธ ผิวแดง. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (มปป). แนวทางปฏิบัติสำหรับผู้เกี่ยวข้องในการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชน. http://www.bangbuth.go.th/news/doc_download/a_070918_113122.pdf |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สำรวจกลยุทธ์การตลาดต่าง ๆ ที่ออกแบบมาเพื่อส่งเสริมผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม โดยเน้นที่บทบาทของสื่อสังคม (social media) ในการตลาดการท่องเที่ยวร่วมสมัย โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการตลาดการท่องเที่ยว 2) กลยุทธ์การตลาดสำหรับผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม และ 3) บทบาทของสื่อสังคมในการตลาดการท่องเที่ยว
อ่าน กรวรรณ สังขกร และคณะ. (2561). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มกรณีศึกษา: เส้นทางท่องเที่ยวอารยธรรมล้านนา. สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.). เจษฎา ความคุ้นเคย และ ชวลีย์ ณ ถลาง. (2564). การศึกษาส่วนประสมทางการตลาดของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กลุ่มจังหวัดภาคกลางปริมณฑล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์ ปีที่ 8 ฉบับที่ 3. วรรณภา แตกปัญญา. (2559). แนวทางการพัฒนาการสื่อสารทางการตลาดของแหล่งท่องเที่ยว เชิงประวัติศาสตร์อําเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา. คณะการจัดการการท่องเที่ยว สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. สืบค้นจาก http://libdcms.nida.ac.th/thesis6/2559/b193211.pdf วสันต์ จันทร์ประสิทธิ์. (2561). การใช้สื่อสังคมเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว: จากงานวิจัยสู่กลยุทธ์การตลาด. วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร. ปีที่ 3. ฉบับที่ 2. ศุศราภรณ์ แต่งตั้งลา. (2564). สื่อออนไลน์ที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทย. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร. |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สำรวจขอบเขตและความสำคัญของการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม โดยเจาะลึกวิธีการที่ใช้ในการรักษาและจัดการแหล่งมรดกทางวัฒนธรรม ตลอดจนผลกระทบหลายแง่มุมของการท่องเที่ยวมรดกทางวัฒนธรรมต่อชุมชนท้องถิ่น โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความหมายและขอบเขตของการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม 2) การอนุรักษ์และการจัดการแหล่งมรดกทางวัฒนธรรม และ 3) ผลกระทบของการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมต่อชุมชนท้องถิ่น
อ่าน กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และ ศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน วารสารนักบริหาร. https://www.bu.ac.th/knowledgecenter/executive_journal/oct_dec_12/pdf/aw019.pdf ชัยธวัช ศิริบวรพิทักษ์ และ นริศรา คำสิงห์. (2561). การจัดการความรู้แบบมีส่วนร่วมเพื่อขับเคลื่อนการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม ของแหล่งโบราณสถานในจังหวัดมหาสารคามตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. ดลฤทัย โกวรรธนะกุล. (2551). การวิเคราะห์การจัดการท่องเที่ยวมรดกวัฒนธรรมมีชีวิตของเมืองมรดกโลกฮอยอัน ประเทศเวียดนาม. ศูนย์วิจัยการท่องเที่ยวเอเชียแปซิฟิก. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. ทิพย์วรรณ์ ทนันไชย และคณะ. (2565). สินทรัพย์มรดกทางวัฒนธรรมตามเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ตำบลยางเนิ้ง ตำบลหนองผึ้ง ตำบลสารภี อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. ปีที่ 41. ฉบับที่ 3. ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ และคณะ. (2561). การศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย. 10(1). |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สำรวจบทบาทของรัฐบาลในการกำหนดรูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยว และดูว่า นโยบายเหล่านี้มีผลกระทบในวงกว้างต่อชุมชนท้องถิ่นอย่างไร โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับนโยบายและการวางแผนการท่องเที่ยว 2) บทบาทของภาครัฐในการพัฒนาการท่องเที่ยว และ 3) การวางแผนการท่องเที่ยวและผลกระทบต่อชุมชนท้องถิ่น อ่าน
กรมการท่องเที่ยว. (2559). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว พ.ศ. 2561 – 2564 ของกรมการท่องเที่ยว. https://www.dot.go.th/storage/%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%A1%E0%B9%81%E0%B8%9C%E0%B8%99/5V7jtvCF7hvNiPXPU7MOdT7giHiF1ZbRokN8nBVx.pdf
กระทรวงกำรท่องเที่ยวและกีฬา. (ม.ป.ป.). ภาพรวมการบริหารจัดการการท่องเที่ยวในประเทศและเขตพัฒนาการท่องเที่ยวไทย.
https://secretary.mots.go.th/ewtadmin/ewt/strategy/download/article/article_20180320184613.pdf
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2566). แผนวิสาหกิจ ททท. พ.ศ. 2566-2570 (ฉบับทบทวน พ.ศ. 2567 - 2570): Final Report.
http://tourismlibrary.tat.or.th/medias/T27254.pdf
แพรดาว ฟูพาณิชย์พฤกษ์. (2559). กรอบนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา เกาะช้าง จังหวัดตราด. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน.
สำนักปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). แผนกลยุทธ์เพื่ออการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวสีขาวภายใต้โมเดลเศรษฐกิจ BCG.
https://ssnet.doae.go.th/wp-content/uploads/2021/10/BCG-Strategic-Plan-1-%E0%B8%81.%E0%B8%84-64.pdf
|
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สำรวจความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างการทูตทางวัฒนธรรมและการท่องเที่ยว พิจารณาว่า เหตุใดการทูตทางวัฒนธรรมจึงมีความสำคัญในบริบทของการท่องเที่ยว และพิจารณากรณีที่การทูตดังกล่าวเป็นเครื่องมือในการส่งเสริมการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรม โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความหมายและความสำคัญของการทูตวัฒนธรรม 2) บทบาทของการทูตวัฒนธรรมในการท่องเที่ยว และ 3) ตัวอย่างของการริเริ่มการทูตวัฒนธรรมที่ประสบความสำเร็จ
อ่าน กนกวรรณ เกิดผลานันท์. (2564). 'การทูตวัฒนธรรม’ บอกความเป็นไทยมุมใหม่. https://www.bangkokbiznews.com/news/detail/930202 ฉันทนา จันทร์บรรจง. (2542). บทบาททูตวัฒนธรรมต่างประเทศในประเทศไทยและแนวทางการดำเนินงานทูตวัฒนธรรมไทยในต่างประเทศ. http://research.culture.go.th/index.php/research/bk/item/14-2012-08-23-04-48-14.html ปรีชภักดิ์ ทีคาสุข. (2562). การทูตเชิงวัฒนธรรมและความเป็นมหาอำนาจด้าน Soft Power ของไทยในเวทีโลก. https://www.tcijthai.com/news/2019/12/article/9720 เมธาพร ใจสุทธิ และ พรทิพย์ เย็นจะบก. (2560). การสื่อสารผ่านทูตวัฒนธรรมด้านอาหารและอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของประเทศเกาหลีใต้. เอกสารประกอบการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ครั้งที่ 53.
รุยาภรณ์ สุคนธทรัพย์. (2552). การสร้างเอกภาพลแะประสิทธิผลให้กับการทูตวัฒนธรรมของประเทศไทย. สถาบันการต่างประเทศเทวะวงศ์วโรปการ. กระทรวงต่างประเทศ. https://image.mfa.go.th/mfa/0/yZ0EO327fd/nbt/nbt1/IS1053.pdf |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
วิเคราะห์การมีส่วนร่วมระหว่างการท่องเที่ยวและอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ พิจารณาอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ที่เกี่ยวพันกับการท่องเที่ยวอย่างถี่ถ้วน และการประเมินโอกาสและความท้าทายที่เกิดจากการบรรจบกันนี้ โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ความสัมพันธ์ระหว่างการท่องเที่ยวกับอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ 2) ตัวอย่างอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ด้านการท่องเที่ยว และ 3) โอกาสและความท้าทายของอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ด้านการท่องเที่ยว
อ่าน ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ. (2559). เศรษกิจสร้างสรรค์: อนาคตเศรษฐกิจโลก เศรษฐกิจไทย. http://resource.tcdc.or.th/ebook/TCDC-Outlook-01-TH.pdf สภาขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศด้านเศรษฐกิจ. (2559). การปฏิรูปเศรษฐกิจเชิงสร้างสรรค์และเชิงวัฒนธรรม. https://www.parliament.go.th/ewtadmin/ewt/parliament_parcy/download/usergroup_disaster/6-3.pdf สํานักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2563). BCG in Action: สาขาการท่องเที่ยวและเศรษฐกิจสร้างสรรค์. https://waa.inter.nstda.or.th/stks/pub/bcg/bcg-in-action-tourism-creative-economy-01.pdf สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. (2565). มาตรฐานอุตสาหกรรมเอส การบริการหมู่บ้านอุตสาหกรรมสร้างสรรค์เพื่อการท่องเที่ยว. https://www.tisi.go.th/assets/website/pdf/tiss/s199-2565.pdf องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยว และ คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (ม.ป.ป.). โครงการต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. http://www3.dasta.or.th/dastaarea7/attachments/article/206/Projectcreativetourism.pdf อัจฉรพร เฉลิมชิต และคณะ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบนแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของจังหวัดชายแดนไทย-ลาวในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. http://fulltext.rmu.ac.th/fulltext/2562/M127665/Chalermchit%20Auscharaporn.pdf
|
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
เจาะลึกผลกระทบของการท่องเที่ยวต่อชุมชนท้องถิ่น ตรวจสอบว่า การท่องเที่ยวสามารถกำหนดรูปแบบและเปลี่ยนแปลงชุมชนได้อย่างไร โดยเจาะลึกหลักการของการท่องเที่ยวโดยชุมชนและกลยุทธ์ในการมีส่วนร่วมและเพิ่มศักยภาพให้กับผู้อยู่อาศัยในท้องถิ่น โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ผลกระทบของการท่องเที่ยวต่อชุมชนท้องถิ่น 2) การท่องเที่ยวโดยชุมชน และ 3) กลยุทธ์ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนในการท่องเที่ยว
อ่าน กรมพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. (ม.ป.ป.). หลักการของการพัฒนาท่องเที่ยวโดยชุมชน. https://district.cdd.go.th/kuiburi/wpcontent/uploads/sites/372/2017/05/%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2%E0%B8%8A%E0%B8%B8%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%99.pdf เจนจีรา อักษรพิมพ. (2560). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืนในจังหวัดนครราชสีมา ปีที่ 12 ฉบับที่ 3. พัฒนมาศ วงศ์พัฒนศิร. (ม.ป.ป.). การท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. https://www.nectec.or.th/ace2019/wp-content/uploads/2019/09/20190909_SS02_Patthamas.pdf ฤดี เสริมชยุต. (2563). กลยุทธ์การส่งเสริมการตลาด สำหรับการท่องเที่ยวชุมชน. วารสารสังคมวิจัยและพัฒนา. ปีที่ 2. ฉบับที่ 4. วศศิชา หมดมลทิล. (2562). ท่องเที่ยวโดยชุมชน วิถีสู่ความยั่งยืน. ศูนย์วิจัยธนาคารออมสิน. https://www.gsbresearch.or.th/wp-content/uploads/2019/10/GR_report_travel_detail.pdf สุดถนอม ตันเจริญ. (2558). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ. ปีที่ 13 ฉบับที่ 2. |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
ให้ความสำคัญกับมิติด้านสิ่งแวดล้อมของการท่องเที่ยว สำรวจว่า กิจกรรมการท่องเที่ยวสามารถส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมได้อย่างไร และเน้นแนวทางปฏิบัติด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน โดยเฉพาะการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ผลกระทบของการท่องเที่ยวต่อสิ่งแวดล้อม 2) แนวปฏิบัติด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเพื่อรักษาสิ่งแวดล้อม และ 3) บทบาทของการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ต่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน อ่าน
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). ยุทธศาสตร์การส่งเสริมการท่องเที่ยวสีเขียว.
http://tourismlibrary.tat.or.th/medias/T26666.pdf
ภัทรสุดา มณฑา และ สุวันชัย หวนนากลาง. (2561). การศึกษาแนวทางการลดผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมจากการท่องเที่ยว กรณีศึกษา : ตลาดน้ำบางน้อย, จังหวัดสมุทรสงคราม.
http://journalgrad.ssru.ac.th/index.php/miniconference/article/view/1753
สมพงษ์ วราภาสกุล. (2544). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. Life Sciences and Environment Journal, 2(1-2), 51–55.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2556). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน บนเส้นทางสีเขียว.
https://www.nesdc.go.th/ewt_w3c/ewt_dl_link.php?nid=2643
แสงสรรค์ ภมูิสถาน และคณะ. (2558). ผลกระทบจากการท่องเที่ยวต่อพื้นที่มรดกโลกทางธรรมชาติ กรณีศึกษา อุทยานแห่งชาติทับลาน. สํานักงานคณะกรรมการวิจยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
https://www.dnp.go.th/mfcd3/division/webvichakan/Research/30.TSK_project_ExSum.pdf
|
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สร้างการมีส่วนร่วมทางจริยธรรมของการท่องเที่ยว เน้นความรับผิดชอบทางจริยธรรมทั้งจากนักท่องเที่ยวและธุรกิจในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) ผลกระทบของการท่องเที่ยวต่อวัฒนธรรมท้องถิ่นและสิ่งแวดล้อม 2) ความรับผิดชอบของนักท่องเที่ยวและธุรกิจท่องเที่ยว และ 3) ประเด็นทางจริยธรรมที่เกี่ยวข้องกับการตลาดและการส่งเสริมการขาย ทำความเข้าใจประเด็นด้านจริยธรรมที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว รวมถึงการจัดสรรและการแสวงประโยชน์ทางวัฒนธรรม
อ่าน กรมการท่องเที่ยว. (2561). มาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2553). ข้อบังคับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ว่าด้วยประมวลจริยธรรมของประธานกรรมการ กรรมการ ผู้ว่าการ พนักงานและลูกจ้างของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. https://api.tat.or.th/upload/live/multimedia/8894/Ethical_Behaviour.pdf เฉลิมเกียรติ เฟื่องแก้ว. (2543). จริยธรรมในวิชาชีพอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. สุทธิปริทัศน์. ปีที่ 14 ฉบับที่ 43. สภาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนระดับโลก. (2559). หลักเกณฑ์ด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนสำหรับแหล่งท่องเที่ยว. https://dputhp.files.wordpress.com/2016/08/gstc.pdf สภาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนระดับโลก. (2562). เกณฑ์ GSTC สำหรับแหล่งท่องเที่ยว Version 2.0 พร้อมตัวชี้วัดและ SDGs. https://www.gstcouncil.org/wp-content/uploads/GSTC-Criteria-for-Destinations-2.0-Thai.pdf สยาม อรุณศรีมรกต. (2558). ผลกระทบด้านสังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจ จากการพัฒนาการท่องเที่ยว ในพื้นที่ 4 จังหวัดภาคตะวันตก เพื่อรองรับเขตเศรษฐกิจพิเศษทวาย. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน. ปีที่ 21 ฉบับที่ 2. อรไท ครุฑเวโช, ณัฐิกา ทานนท์, ศุภรัตน์ หาญสมบัติ, กุลทิราณี บุญชัย, และ วรพจน์ ตรีสุข. (2564). ผลกระทบการท่องเที่ยวจากวัฒนธรรมกระแสนิยมของละคร กรณีศึกษาจังหวัดเชียงใหม่. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยนครพนม ปีที่ 11 ฉบับที่ 1. |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
นำเสนอภาพรวมของแนวโน้มล่าสุดที่กำลังเป็นรูปเป็นร่างในโลกของการท่องเที่ยว สำรวจภูมิทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงไปของการท่องเที่ยวที่ได้รับอิทธิพลจากเทคโนโลยี ขณะเดียวกันก็คำนึงถึงความท้าทายและโอกาสที่กำลังจะเกิดขึ้นซึ่งจะกำหนดอนาคตของอุตสาหกรรม โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับแนวโน้มที่เกิดขึ้นในการท่องเที่ยว 2) เทคโนโลยีกับการท่องเที่ยว และ 3) ความท้าทายและโอกาสในการท่องเที่ยวในอนาคต
อ่าน การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2564). “9 แนวโน้มใหม่ในอนาคตการท่องเที่ยว”. https://api.tourismthailand.org/upload/live/content_article_file/20603-15378.pdf พรณัชชา วุฒิวิริยะ. (2565). การศึกษาแนวโน้มผลกระทบและความท้าทาย ต่อการท่องเที่ยวไทยในโลกดิจิทัลยุคปกติใหม่. วารสารศิลปะศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ. ปีที่ 4 ฉบับที่ 3 (กันยายน - ธันวาคม). วริษฐา ประจงการ และ สุชานัน จุนอนันตธรรม. (2564). Tourism at a crossroad: อนาคตภาคการท่องเที่ยวไทย เดินต่ออย่างไรในฟ้าหลังฝน. https://www.bot.or.th/th/research-and-publications/articles-and-publications/articles/Article_1Aug2021.html สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2566). 8 เทคโนโลยีตอบโจทย์รูปแบบการท่องเที่ยวยุคใหม่. https://www.nia.or.th/8-Travel-Technologies สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2561). เทคโนโลยีดิจิิทัลเพื่อธุรกิจบริการท่องเที่ยวและธุรกิจที่เกี่ยวเนื่อง. https://www.sme.go.th/upload/mod_download/download-20181005082111.pdf สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2564). AR Technology เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอัจฉริยะอย่างปลอดภัย. https://www.depa.or.th/th/article-view/ar-technology |
---|
เนื้อหาในบทเรียน |
สัปดาห์สุดท้ายทำหน้าที่เป็นเวทีแห่งการใคร่ครวญ สรุปประเด็นสำคัญและแนวคิดที่นำเสนอตลอดรายวิชา เชื้อเชิญผู้เรียนให้สนทนาและสะท้อนกลับเกี่ยวกับเส้นทางการเรียนรู้ของพวกเขา และมีส่วนร่วมในการอภิปรายเกี่ยวกับวิธีที่ความรู้ที่ได้รับสามารถนำไปใช้งานในอนาคตและโอกาสในการทำงานในอนาคต โดยมีสาระสำคัญ 3 ส่วน ดังนี้ 1) สรุปแนวคิดหลักและแก่นเนื้อหา 2) ผู้เรียนนำเสนอผลการศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง และ 3) ผู้เรียนประเมินตนเอง (Reflection) และประเมินรายวิชา (Feedback) |
---|